کسانی که حقوق نخبگان و مدیران را نجومی می‌نامند، امروز باید در برابر کوچ آنان پاسخگو باشند.

به گزارش بیرونیت، مدیری که نتواند سالی دوبار به کشورهای پیشرفته سفر کند، قادر نباشد خانواده‌اش را در ایران بگرداند و در بهترین‌ هتل‌ها اقامت دهد، آیا می‌تواند از زندگی خود راضی بوده و انگیزه‌ای برای کار کردن داشته باشد؟

خوب است که دستگاه‌های دولتی برای حفظ بدنه نحیف تخصصی سیاستگذاری و تصمیم‌سازی به فکر استانداردسازی حقوق کارمندان خود باشد، نه آنان را به واژه‌هایی نظیر نجومی بگیر متهم کند.

در هفته‌های اخیر مدیران مجرب و کاربلدی از بدنه دولت جدا و روانه بخش خصوصی شده‌اند، آیا این زنگ خطری برای خالی شدن بدنه دولت از نیروهای کیفی نیست؟

در چنین شرایطی یک مدیر برای داشتن یک زندگی خوب و فراهم کردن شرایط مناسب برای خانواده‌اش چگونه می‌تواند سالم کار کند؟

اینگونه است که دولت می‌شود محل کسب رانت و آنان که می‌خواهند پست‌های دولتی بگیرند تنها به پشتوانه رانت موجود و استفاده از آن برای کسب درآمد بیشتر میل به ماندن در نظام اداری و بنگاه‌داری دولتی دارند.

آیا مدیری که بنگاهی اقتصادی با هزاران کارگر را مدیریت کرده و آن را سرپا نگه می‌دارد، شایسته دریافت حقوق و مزایای مناسب نیست؟

با نگاه سوسیالیستی به کارمندان دولت و نحوه زندگی آنان می‌توان امیدوار بود که مدیران چشم و دل سیری تربیت کرد؟

بهتر است مدیران ارشد دولت در کنار شنیدن حرف کارگران و عموم شهروندان، پای سخن مدیران خود بنشیند و مشکلات آنان را بشنود در غیر اینصورت ممکن است نتواند از خلاقیت، استعداد، بهره‌وری و توان آنان در توسعه کشور بهره برد.